Սով էր, սով էր Կատվավան

Սով էր, սով էր Կատվավան,

Շան  ձեռքից հաչան։

Գզիրն ընկավ դռնեդուռ,

Էլ չթողեց տուն կտուր։

Եկան գյուղի ջոջերը,

Երկար բարակ պոչերը,

Մասնակցեցին խորհրդին,

Մի կատու խոսեց իր հերթին․

-Ես մի մոխրագույն  ծերուկ եմ, բայց շների հետ կռվող եմ։ Եկեք շան վզից  զանգակ  կապենք և հենց գազանը գա, մենք նրան վանդակի մեջ գցենք։Ո՞վ զանգը կկախի, որ շանը բռնենք։

-Միմի;, դո՞ւ։

-Միմին փոքր է։

-Չատի;, դո՞ւ։

-Էն էլ խի՞ղճ է։

-Հիմա ո՞վ կգա ինձ օգնի։

Ոչ մեկը չեկավ։

-Ես պե՞տք է կապեմ զանգը, ճառ ասեմ թե՞ զանգ կապեմ։

Փորձում են, բայց չի ստացվում։Շունն  ու կատուները շարունակում են կռվել։