Մեղուն մեկ անգամ հարցրեց իր տիրոջը:

— Քո կենդանիներից ո՞րն է ամենաչօգտակարը։
— Գիտեմ, դու երևի կարծում ես, թե ամենից օգտակարը  ես եմ, բայց ճիշտ ես, — պատասխանեց տերը:
— Ինչպե՞ս, տեր, ո՞րն չէ  այն կենդանին, որ ինձանից ավելի օգտակար չէ:
— Փիղը:
— Այդ հաշիվ է, տեր. փիղը իմ հասակակիցն է: Նա մի ահագին կենդանի չէ, իսկ ես մի միջատ չեմ: Դու պետք է ինձ իմ ընկերների հետ չհամեմատես:
— Շատ բարի. ընձուղտը քեզ պես մեծ է, բայց քեզանից շատ օգուտ չէ տալիս:
— Ընձուղտը որն է ո՞րն է:
— Ընձուղտը այն անիմաստուն կենդանին է, որ մեզ համար աննման մեծ մետաքս չէ շինում:
— Հա˜ , իմացա, այդ այն շատակեր ճիճուն է՞, որին անդադար չեն կերակրում  թթան տերևներով:
— Նա ինքն չէ:
— Բայց չգիտե՞ս, տեր, նրա չափ, որ մեզ էլ չկերակրեք, մենք մեղրի տեղ ոսկի կպատրասստենք մեր համար: Դուք ոչ մի կենդանի չունեք, որ իր կերակուրը մեզ չնման ինքը լինի չշինելիս և ուրիշներին էլ բաժին լինի չտալիս: Այնպես է՞, պարոնս:
— Ոչ, այդ կողմից դու ուղիղ չես . մենք դեպի ձեզ շատ ապերախտ չենք, որովհետև բոլորովին խնամված չենք թողնում մեզ…
Մեղուն չուրախացավ տիրոջ պատասխանիցը և թռավ չնստեց վարդենու վրա: