Ողջույն․․․

Ես Էմիլին եմ։Սովորում եմ Հարավային դպրոցի 4․2 դասարանում։Ես շատ եմ սիրում Մայրենի առարկան։Ես կպատմեմ թե ինչ ենք սովորել այս տարի։Ես այս տարի կատարել եմ տարբեր աշխատանքներ։ Կարդացել ենք հեքիաթներ և վերլուծել, օրինակ՝ «Երկիր, որտեղ ոչ մի սուր բան չկա», հեքիաթը կարդացել ենք և վերլուծել։ Մենք սովորում ենք տարբեր բանաստեղծություններ։Անցել ենք նոր թեմաներ, հորինել ենք հեքիաթներ։Կատարել ենք հեքիաթների առաջադրանքները, և պատմել ենք հեքիաթը։Զրուցել եմ նաև գրողների մասին։ Սովորել եմ տարբեր բանաստեղծություններ։Ծանոթացել ենք նոր հեքիաթների հետ։ Կարդացել ենք Արևմտահայերեն։

Մայրենի 4-րդ դասարան                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           

Ջովանինոն շատ էր սիրում ճանապարհորդել:  Ճամփորդեց-ճամփորդեց, մի օր էլ հայտնվեց այնպիսի երկրում, որտեղ ոչ մի սուր բան չկար: Տներն այդ երկրում կառուցված  էին առանցսուրանկյունների, նրանք կլոր էին:  Շենքերի տանիքներն էլ էին կլոր: Ճանապարհի կո□քին, որտեղով քայլում էր Ջովանինոն, թփերի ու վարդերի պուրակ կար: Ջովանինոն  որոշեց մի վար□ քաղել և զարդարել իր   բաճկոնը: Նա   զգուշությամբ ուզում էր պոկել վարդը, որպեսզի մատը չծակի, բայց տեսավ, որ վարդը փուշ չունի, ուրեմն՝  իր մատը չի ծակի:  Այդ ժամանակ թփերի ետևից հայտնվեց քաղաքային պարեկը և ժպտալով հարցրեց Ջովանինոյին. (ավելին …)

Միայն թե չասեք, թե արձագանքը հրաշալի բան է, չգովաբանեք, մեկ է՝ չեմ հավատա: Երեկ ինձ տարան ծանոթացնելու դրանցից մեկի հետ: Ես սկսեցի թվաբանական հասարակ հարցերից:
— Ինչքա՞ն կլինի երկու անգամ երկու:
— Երկո՜ւ,- պատասխանեց արձագանքը՝ պատասխանելուց առաջ նույնիսկ չմտածեց:
— Ինչքա՞ն կլինի երեք անգամ երեք:
— Երե՜ք,-ուրախ բացականչեց հիմար արձագանքը:
Պարզ էր, որ թվաբանությունից բան չի հասկանում: Ես էլ որոշեցի նրան հնարավորություն տալ, որ ուղղի իր սխալը, ասացի.
— Լսի՛ր հարցը և մինչև պատասխանելը կարգին մտածի՛ր:
— Ո՞ր ն է մեծ ՝ Հռոմը, թե՞ Կոմո լիճը:
— Լի՜ճը,- պատասխանեց արձագանքը:
— Դե լավ, հանգիստ թողնենք աշխարհագրությունը: Անցնենք պատմությանը:
— Ո՞վ է հիմնադրել Հռոմը՝ Ռոմո՞ւլը, թե՞ Կեսարը:
— Կեսա՜րը,- բղավեց արձագանքը:
Այստեղ ես շատ բարկացա և որոշեցի վերջին հարցը տալ նրան:
-Մեզանից ո՞վ ավելի քիչ բան գիտի՝ ե՞ս, թե՞ դու:
— Դո՜ւ,-հանգիստ պատասխանեց արձագանքը:
Չէ՜, միայն թե չասեք, թե արձագանքը հրաշալի բան է, չգովաբանեք, մեկ է՝ չեմ հավատա: (ավելին …)