Մի գեղեցկուհի աղջիկ ձմռանը գնաց   անտառ մրգեր քաղելու։ Եվ տեսավ,  որ ծառերը պտուղ չունեն, սկսեց չարանալ, հարվածել  և ասաց նրանց․ (ավելին …)

Մեղուն մեկ անգամ հարցրեց իր տիրոջը:

— Քո կենդանիներից ո՞րն է ամենաչօգտակարը։
— Գիտեմ, դու երևի կարծում ես, թե ամենից օգտակարը  ես եմ, բայց ճիշտ ես, — պատասխանեց տերը:
— Ինչպե՞ս, տեր, ո՞րն չէ  այն կենդանին, որ ինձանից ավելի օգտակար չէ:
— Փիղը:
— Այդ հաշիվ է, տեր. փիղը իմ հասակակիցն է: Նա մի ահագին կենդանի չէ, իսկ ես մի միջատ չեմ: Դու պետք է ինձ իմ ընկերների հետ չհամեմատես:
— Շատ բարի. ընձուղտը քեզ պես մեծ է, բայց քեզանից շատ օգուտ չէ տալիս:
— Ընձուղտը որն է ո՞րն է:
— Ընձուղտը այն անիմաստուն կենդանին է, որ մեզ համար աննման մեծ մետաքս չէ շինում:
— Հա˜ , իմացա, այդ այն շատակեր ճիճուն է՞, որին անդադար չեն կերակրում  թթան տերևներով:
— Նա ինքն չէ:
— Բայց չգիտե՞ս, տեր, նրա չափ, որ մեզ էլ չկերակրեք, մենք մեղրի տեղ ոսկի կպատրասստենք մեր համար: Դուք ոչ մի կենդանի չունեք, որ իր կերակուրը մեզ չնման ինքը լինի չշինելիս և ուրիշներին էլ բաժին լինի չտալիս: Այնպես է՞, պարոնս:
— Ոչ, այդ կողմից դու ուղիղ չես . մենք դեպի ձեզ շատ ապերախտ չենք, որովհետև բոլորովին խնամված չենք թողնում մեզ…
Մեղուն չուրախացավ տիրոջ պատասխանիցը և թռավ չնստեց վարդենու վրա:

Քնքուշ ծաղիկն տխրել էր։Նրան հանդիպեց  փոքր մեղուն և հարցրեց․

-Ինչո՞ւ ես տխրել քնքուշ ծաղիկ։

-Ես տխուր եմ, որովհետև դու ինձ չես սիրում։

-Ինչո՞ւ ես այդպես մտածում։

-Դու ինձ հյուր չես գալիս, իմ նեկտարը չես հավաքում։

-Ես հիմա շատ զբաղված եմ։ Իմ փեթակից ահագին մեղր են գողացել։Կարծում եմ՝ շատակեր արջն է գողացել։ Երբ գտնեմ նրան, նորից քեզ հյուր կգամ,-ասաց մեղուն ու բզզալով հեռացավ։

Ժամանակով մի հարուստ թագուհի  է լինում։

Մի օր նա որոշում է գնալ աստծու մոտ, որ  իմանա  թե ինչու է նա միշտ տխուր։ Գնում է, գնում հանդիպում է մի աղբյուրի։ Աղբյուրից շատ քիչ ջուր էր գալիս, և աղբյուրը շատ տխուր էր։
Աղբյուրը թագուհուն ասաց․

-Քանի որ դու գնում ես աստծու մոտ,խնդրում եմ ասա ,որ մի աղբյուր կա,  նա միշտ չոր է։ Իսկ կողքի աղբյուրներից միշտ ջուր է գալիս։

-Լավ,- ասում է թագուհին ու շարունակեց ճանապարհը ։ Գնում է, գնում հանդիպում է մի արքայազնի։Արքայազնը ասում է․

-Եթե գնում ես աստծու մոտ , կասես մի երիտասարդ արքայազն կա, նա  միշտ տխուր է։

-Լավ,- պատասխանեց թագուհին ու շարունակեց ճանապարհը։  նա հասավ աստծու մոտ։Թագուհին պատմեց իր և մյուսների դարդերը։

Աստված արքայազնին ասաց,որ նա պետք է մի ընկեր գտնի, որ ուրախ լինի։ Աստված աղբյուրին ասաց,  որ աղբյուրի մեջ ոսկի կա այն պետք է հանել։Թագուհուն էլ ասաց, որ պետք է ամուսնանալ և մի լավ , բարի գործ անել։Թագուհին հետ է վերադառնում հանդիպում է արքայազնին։

-Արքայազն, քեզ աստված ասաց, որ դու մի ընկեր պետք է գտնես։

-Լավ,- պատասխանում է արքայազնը։-Դու եղիր իմ ընկերը ։

Թագուհին համաձայնվում է ։ Միասին գնում են աղբյուրի մոտ։ Աղբյուրին ասում է․

 -Քո մեջ մի ոսկի կա ուզում ես հանենք, որ դու չոր չմնաս։

-Հանեք խնդրում եմ։

-Լավ, հիմա կհանենք։

Արքայազնը օգնում է թագուհուն հանել ոսկին, բարի գործ անել։ Աղբյուրից սկսում է առատ ջուր հոսել։

Դրանից հետո նրանք ամուսնանում են, մեծ խնջույք են անում ու երջանիկ ապրում։

Կար-չկար մի դդումիկ կար։Մի անգամ այդ դդումիկից  տատիկը որոշեց  պատրաստել ղափամա։ Դդումիկը որոշեց փախչել տատիկից, բայց չհասցրեց: Տատիկ նրան վերցրեց դրեց սեղանին։Տատիկը գնաց դուրս, իսկ դդմիկը փախավ։Դդմիկը գնաց, գնաց հանդիպեց չամիչներին։Նրանք ընկերացան։Նրանք գնացին, գնացին հանդիպեցին բրինձներին։ Դդմիկը, չամիչները, և բրինձները իրար հետ ընկերացան։Այդ ժամանակ դդմիկի բերանը բացվում է  չամիչները և բրինձները մտնում  են դդմիկի մեջ։ Նրանք շարունակվում են գլորվել։Գլորվում են, գլորվում բայց չեն տեսնում՝ ուր են գնում, տատիկը բռնում է  նրանց դնում է ջեռոցը։ Մինչև նրանք ջեռոցում կեփվեին, տատիկը գեղեցիկ պատրաստում է սեղանը։  Տատիկը համեղ և գեղեցիկ  ղափամայով հյուրասիրեց իր թոռնիկներին։